Aanwezig 13 deelnemers (3 vrouwen + 10 mannen, waarvan 1 nieuweling).
n.b. ten behoeve van de anonimiteit worden de aanwezigen benoemd middels opeenvolgende letters van het alfabet.
1. A. opent om 20 uur de avond, heet de nieuwe deelnemer (B) welkom, en geeft een korte informatie over zijn recent bezoek aan C die wegens ziekte afwezig zal moeten blijven. C. is niettemin zeer betrokken bij de groep en heeft inmiddels een geanonimiseerd schriftelijk verslag van de vorige bijeenkomst ontvangen. Afgesproken wordt deze wijze van informeren voorlopig voort te zetten, waarnaast de overige deelnemers ook zelf een afschrift ontvangen, zodat eenieder hiervan op de hoogte kan blijven. Alle aanwezigen zijn het eens met deze gang van zaken.
2. Bepaling gespreksonderwerp.
Hiertoe zegt E het volgende: ‘ik ben nog niet zo lang bij de groep en dus ook nog druk bezig met de opstart van een andere manier van leven – dat lukt heel aardig maar er zitten ook nogal wat onverwachte en angstige moment in – ik vraag mij af hoe ik daar mee om moet gaan: gaat dit nieuwe leven ‘wennen’ of blijft het bestaan angstig als je niet meer gebruikt? – ik dacht dat je zoiets misschien in de groep kunt bespreken, want de buitenwereld lijkt me daarvoor niet zo geschikt; wat is jullie ervaring; is het herkenbaar?’
Uit de reactie van de overige aanwezigen blijkt de bevestiging, waarna achtereenvolgens de aanwezigen het woord krijgen:

F: absoluut herkenbaar voor mij – langzamerhand begin ik het ook logisch te vinden. Mijn verslaving bestaat niet uit het consumeren of inspuiten van een of andere stof – nee, bij mij gaat het puur om dwanghandelingen, het gokken op de beurs. En ik herinner mij precies dezelfde onzekerheden en angsten vanaf het moment dat ik mijn gedrag ging aanpakken en erin slaagde het gokken te stoppen. Ik vind het nog steeds een wonder om te ontdekken dat de essentie van verslaving in mijzelf zit en niet in een of andere stof die ik inbracht. Even zo goed ga ik ervan uit dat de oplossing van alle ellende ook in mijzelf zal zitten. En het is dan een hele zoektocht de nodige veranderingen in mijzelf aan te brengen. Daar heb ik tijd, energie en dus ook een goede conditie bij nodig. Daar heb ik mijn handen aan vol.
G: voor ik vastliep in de drank had ik jarenlang een zeer succesvol cafee aan de markt. Daar werd veel geschonken en genoten. Dat gold ook voor mij. Mijn herinnering aan die periode is dan ook absoluut positief. Maar ook pijnlijk toen ik het zelf niet meer kon bijhouden: ook mijn huwelijk liep op de klippen en ik kwam alleen te zitten. Uiteindelijk heb ik eieren voor m’n geld gekozen. Ben gestopt met de drank – met m’n cafee – weer opnieuw getrouwd met dezelfde vrouw – voor de rest is ook alles veranderd. En dat is wennen. Dat doet pijn. En dat betekent heel gewoon een nieuw leven plus onzekerheden die je soms niet kunt oplossen. En dat heb je dan te accepteren. En dat leer je onder meer hier aan tafel in de groep. En dat is voor mij een belangrijke reden om te komen.
H: Ik heb de afgelopen tijd behoorlijk in de rats gezeten omdat ik vreesde geen verlenging van mijn rijbewijs te zullen krijgen – ben inmiddels de 70 ruim gepasseerd en vreesde met grote vreze. Voor dat geval had ik bij wijze van spreken al een kist whisky besteld – zonder auto, alleen op een klein flatje: ik zie het niet zitten. Maar het geluk heeft mij niet verlaten, is nog even bij me gebleven: ik bezit weer heel gewoon het nodige bewijs van rijvaardigheid. Niettemin, ik herken het gespreksonderwerp dus zeer goed. Eens houdt ‘het’ op – wat ‘het’ ook moge zijn. En in dat geval is de gedachte aan whisky voor mij dan een troostende uitweg….
A: Ik dobberde uiteindelijk volstrekt stuurloos de kliniek binnen en kwam in een andere wereld – een combinatie van de kliniek, de mede-patienten en de zelfhelpgroep, waaruit enkele mensen vrijwel dagelijks even langs kwamen. Juist in die periode zijn alle negatieve gevoelens van angst en onzekerheid van mij afgegleden en niet meer terug gekomen. Er ontstonden hoop en verwachting gericht op de toekomst, waar ik leerde niet meer bang voor te hoeven zijn. Ik werd bevrijd uit mijn verslaving en dat gevoel is bij mij gebleven. Zelfs toen ik later in allerlei (andere) ziektes terecht kwam heb ik geen moment van angst meer beleefd – dat is zo gebleven – ik ben nog steeds verwonderd en gewoon blij en verbaasd, ook dat dit soort woorden uit mijn mond komen, want ik meen het absoluut. Heb ook geen twijfel en dat is misschien nog wel het meest bijzondere.
I: Het is in ieder geval heftig waar ik allemaal mee te maken krijg. Ik heb natuurlijk ook nogal wat voor m’n kiezen gekregen. Eens per week ga ik naar het voetballen van m’n twee zoons – de oudste zit nu wel zo’n beetje in de puberteit – en dan mag ik meegenieten: als ik hem geld geef, gooit ie dat op de grond met een nare uitdrukking op z’n gezicht – niet alles koek en ei dus – krijg ik ook spanning van – daarom neem ik nu ook antabus – wil ik heel gewoon een constructieve oplossing zoeken en vinden en niet, zoals vroeger, in schijnoplossingen terechtkomen als drank of soortgelijke zaken. Een ding doet me goed: dat ik het hier kan uitspreken!!
J: De kunst om met mezelf om te kunnen gaan, komt me in ieder geval niet ‘zomaar’ aanwaaien. Dat is mij in de loop der jaren wel duidelijk geworden. Natuurlijk neemt mijn verslaving daarbij een plaats in. Maar ook die heeft een ontstaansgeschiedenis, die verder gaat dan ‘alleen maar’ de veronderstelling van een gevoelig of desnoods overgevoelig karakter. Volgens mij zijn daarin ook de levensgeschiedenissen van voorouders relevant, zoals in mijn familie een gedeelte afkomstig is uit nazi-duitsland en als joden daarin omgekomen, met alle dramatische gevolgen voor de volgende generaties. Teneinde mijn leven en mijn emoties te leren hanteren was het essentieel dit alles te weten.
K: Ik loop nog niet zolang mee. Maar toch, ik merk de veranderingen – ben steeds minder bang en misschien zelfs wel een beetje nieuwsgierig naar het vervolg.
L.: Ik luister graag.
M: Mijn leven is enorm veranderd sinds bij mij kanker is vastgesteld. Dat zuigt niet alleen emotie’s maar zeker ook energie. Toch blijf ik (nog) op de been en zit hier en durf ook te praten. Maar eerlijk gezegd worden allerlei dingen die mij vroeger bezig zouden houden, nu absoluut minder belangrijk.
N: Natuurlijk ben ik overvallen door volstrekt onverwachte ontwikkelingen. Bijvoorbeeld in mijn huwelijk toen mijn man zich opeens ging richten op de hokus pokus wereld van de goeroes uit India. Ik begreep daar geen snars van: einde huwelijk. Onbegrijpelijk voor mij. Ik wil het leven graag versieren – in alle dimensies. Dat wil niet iedereen. Indertijd in de kliniek in Alkmaar ging ik tijdens mijn detox opname, tafel dekken en versieren met bloemen voor het ontbijt. Iedereen verbaasd. En ik verbaasd over die verbazing. Maar toch – ik blijf wel op de been – hetzelfde met mijn kanker – borsten eraf – maar wel doorgaan. Is het niet heerlijk hierover te kunnen praten!
O: Bij het begin van de gespreksronde voelde ik spanning wat betreft de volgorde, vooral nu ik naast degene zit die het onderwerp inbracht. Instinctief voelde ik het risico dat ik dan als eerste de spits van de ronde zou moeten gaan afbijten, d.w.z. als eerste ‘de beurt’ zou krijgen. Nu bleek ik laatste te worden en dat geeft mij dan weer veel ontspanning. Zelfs nu, na al die jaren, voelt dat nog zo.
Hiermee is de ronde voltooid. E. dankt voor ieders inbreng en A sluit de bijeenkomst met (nogmaals) de toezegging het verslag te zullen produceren ter verzending aan C en ter distributie aan de volgende groepsbijeenkomst en tenslotte het verzoek aan eenieder een bijdrage te deponeren in de groepspot.